اشعار

پای این بستر نشد بیدارباشم یک شبی            مرهمی بهرت بیارم، یار باشم یک شبی

حق بیمار است ناله سرکند بی‌اضطراب            ناله کن، تا که منم غمخوار باشم یک شبی

معجزات چشم زهرا عرش اعظم ساخته            هـاجـر و آسـیه و حـوّا و مـریـم ساخـته

از ازل بیت الاحرام کعبه، بیت الفاطمه است            کعبه را تسبیح زهرا قرص و محکم ساخته

با سـوزِ مـادرانه فـقـط گـریه می‌کـنی            هر شب به یک بهانه فقط گریه می‌کنی

یک شب زِ دردِ سینه فقـط آه می‌کشی            یک شب زِ دردِ شانه فقط گریه می‌کنی

هم درد و دل دارم برایت بیش از اینها            هم با تو هستم پا به پایت بیش از اینها

من مَـحـرم تـو بـودم و تو مَحـرم من            پس بوده زهـرا آشنایت بیش از اینها

آخر چه کنم تا به پرت خار نگیرد؟!            پهلـوی تو خـون ریزی بسیار نگـیرد

در چند نفس پخش کن این یک نفست را!            تـا پـیـرهـنت حـالـت گـلـدار نـگـیـرد

شکـر خـدا بهـتـر شدی انگـار مـادر            بهـتـر شـدی انگـار یک مقـدار مادر

آن روزها که خوب بودی خوب بودم            در بـسـتر افـتادی شدم بـیـمـار مـادر

ظلم‌ها گشته روا بر من و در تاب و تبم            بـعـد تـو ای پـدرم آمـده جـانـم بـه لـبـم
صورتم نیلی و در کوچه به خاک افتادم            زین همه جور و جفاکاریشان در عجبم

نه فقـط عرش حصیرِ قـدم فاطمه است            علت خـلق دو عـالـم عـلم فـاطمه است

بی ولایـش سر سجـاده به جایی نرسیم            هر چه دادند به ما از کرم فاطمه است

به نیمه جانی‌ات ای جان مصطفی زهرا            قـسم به هر تبِ تو می‌روم از این دنیا

دعای خیر تو را اهل شر نمی‌خواهند            مبر به سختی عزیزم دو دست را بالا

زهـرا نفـس نفـس زدنت می‌کـشد مرا            این راز داری حـسـنـت می‌کـشـد مرا
زهـرا خودت بگـو چه کـنم با نبود تو            حـیـدر فـدای چـهـرۀ زرد و کـبـود تو

گـوهـر يكدانه عـالـم وجـودِ فـاطمه‌ست           رزق ما از بركت ذكر سجود فاطمه‌ست

از كران تا بى كران، از آسمان تا به زمين           كار دست حيدر و محور عمود فاطمه‌ست

بـرپـا شـده بـسـاط عـزای طهـور تو            بـاران نـشـسـته کنج نگـاه نـمـور تو

ای شاخۀ شکسته و طـوبای سوخـته            موسی نشسته فیض بگیرد ز طور تو

یک تنه دارم درین غوغا هوایت غم نخور           سخت دلتنگم برای خـنده‌هایت غم نخور

من به دستور پیـمبـر در دفاع از رهبرم           در دل آتش شدم مشکل گشایت غم نخور

ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت           ابر بی‌لطف قنوتش برکت بارش نداشت

ظاهراً گـردانده زهـرا دسـتۀ دستاس را           باطناً دور فلک بی‌اذن او گردش نداشت

دیـده آن گـاه که با اشک مـلاقـات کند            رزق گـریه طلب از مـادر سادات کند

گریه هرکس نکند معرفتش کامل نیست            گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کند

جهان بدون تو ای آفـتـاب عـالـم تاب!            به کورِ تشنه شبیه است در کویرِ سراب

تو کوثر آمدِ لـطـفی، از ابتدای حـیات            بشر به خیر تو محتاج، چون گیاه به آب

گـفـتند که تو حِصن حَصینی بی‌بی            مانـنــد عـلـی تــو بهـترینــی بی‌بی

بی‌تــو ضــربان قـلـب عـالـم نزنــد            پـس قـلـب تـپــنـدۀ زمـیـنـی بـی‌بـی

این خانه را خراب مکن بر سرم مریز            غمگین ترین مریض، علی را بهم مریز

این قـدر وقتِ شانه پَـرت را تکان مده            پلکِ تو کافی است سرت را تکان مده

بی‌تاب حـیـدریم و پـریـشان فـاطمه            غـم می‌خوریم با غم طـفلان فاطمه

مثـل کـویـر تـشـنۀ بـاران نـدیـده‌ایم            چـشم انـتـظار رحمت باران فاطمه

دل كه می‌گوییم پس دلدار یعنی فاطمه            نُه فـلـك را نقـطۀ پرگـار یعنی فـاطمه

یار پیغمر شدن، رفتن شبی در غار نیست            ما كه می‌گـوییم یار غـار یعنی فاطمه